خانم قدی یک مرغ ریزه میزه قهوه‌ای بود .  او و مرغ و خروس های دیگر تو مزرعه رباب خانم زندگی می‌کردند .

خانم قدی کوچک و لاغر بود . هر روز ربابه خانم از پرچین باغش رد می شد و به طرف دیگر باغ می رفت.

خانه ربابه خانم ان طرف پرچین بود و مرغ و خروسهایش این طرف پرچین .

او کیسه پارچه ای کوچکی از ارزن و گندم دستش می‌گرفت و دونه ها را جلوی مرغ و خروس ها می ریخت .

بخش دوم

مرغ و خروس های دیگه منتظر خانم قدی نمی موندن , با عجله به طرف رباب خانم می دویدند و تند و تند ارزن و گندم ها رو میخورند. 

 مرغ بیچاره بیشتر وقتها بدون غذا میموند.

روز به روز لاغرتر رو لاغر تر می شد . یک روز که خانم قدی کنار نرده های چوبی پرچین قدم می زد . به خودش نگاه کرد و گفت : اینقدر لاغر شدم که از لای نرده‌های پرچین رد میشم .

بعد فکری کرد و گفت : درسته که نمیتونم خوب بدوم . ولی باید فکرم را به کار بندازم . باید راهی پیدا کنم .  راه رفت و فکر کرد 

بخش سوم

 خانم قدی انقدر فکر کرد . تا راهی به نظرش رسید و گفت : قدقد . قدقد . پیدا کردم

و با فشار از لای نرده‌های پرچم رد شد . به اون طرف رفت . به طرف خانه ربابه خانم به راه افتاد . منتظر شد و دید که ربابه خانم بیرون امد و کیسه پارچه‌ای دستش بود .

بخش چهارم

خانم قدی پنهان شد . تا  ربابه خانم از جلوش رد شد بعد پرید و کیسه پارچه‌ای را نوک زد . ربابه خانم جیغی کشید و گفت : وای تو اینجا چیکار می کنی ؟ چطور رد شدی ؟ زود باش بیا بیرون .